Feb 29, 2012

အရင္လိုပဲ.. သား ျပင္တုန္း ဆင္တုန္းပါ... အေမ

မနက္ျဖန္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေနတုန္း
မေန႔က က်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့ ဘတ္စကားအေဟာင္းၾကီးထဲ ပါသြားရဲ႕...
ထီးလဲမပါဘူးအေမ.. သား ထမင္းခ်ိဳင့္လဲ ယူမသြားဘူး
ဘာကို အာေခါင္ျခစ္ျပီး က်ံဳးဝါးေနရတာလဲ.. ဘာကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး အားေမြးရမွာလဲ...
သားမွာ.. အနာဂါတ္ရွိလား အေမ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီး သက္သက္နဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုထဲမွာ မတ္တပ္ ရပ္ေနရတာ..
အလံျဖဴေစာ္ နံလြန္းလို႔ပါ...
ကိုယ္ခံအားေတြ ေလတိုးခံထားရလို႔... အေအးပတ္ေနတယ္.... မေန႔က မနက္က
အေႏြးထည္မဝတ္ပဲ အလုပ္သြားမိတယ္.. အေမ..။
စိတ္ထဲမွာလဲ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႔ မရင့္က်က္မွဳေတြလို႔ ထင္တာပဲ အေမ..
သူတို႔ေတြ သားဘဝကို ကန္ေက်ာက္ျပီး ကစားေနၾကတယ္..
ေလေတြ တိုက္တိုင္း စစ္ကိုင္းတံတားၾကီးေပၚ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္ ...
တစ္ေလာကလံုး ကို အဲဒီျမစ္ေပၚမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ငိုဖူးတယ္.. အဲဒီေန႔က ေလ ကလဲ ၾကမ္းပါတယ္..
သိမ္ငယ္လို႔ ဇြဲမရွိတာလား.. ဇြဲမရွိလို႔ သိမ္ငယ္တာလား... ေၾကာက္တယ္..
ဘာလို႔ ေၾကာက္ရမွာလဲ သားရယ္.. ဟင့္အင္း မေျဖရဲဘူး ေၾကာက္တယ္..
အဲလို.. ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတာ အေမသိတယ္မဟုတ္လား အေမ.. အနီေရာင္ကို ငယ္ငယ္ ကေၾကာက္တယ္.။
က်ားၾကီးေတြ ကိုေၾကာက္တယ္.. သရဲၾကီးေတြကို ေၾကာက္တယ္.
ကပၸိယၾကီး ဦးသိုက္ထင္ ကို ေၾကာက္တယ္..။
ခုေတာ့ သိပ္ညစ္ပတ္တဲ့ ေခြးဝဲစားေလး တစ္ေကာင္ ပံုစံနဲ႔... ေလလြင့္လို႔...
တစ္ခါတစ္ခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ေရာက္သြားလိုက္ လမ္းေပၚေရာက္သြားလိုက္..
မာနဆိုတာေတြက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က စာတစ္ပုဒ္ကို
ႏွစ္ရက္ေလာက္ က်က္လို႔မွ မရနိုင္ေသးတဲ့ ေဝဒနာမ်ိဳးနဲ႔ ေရလိုက္ငါးလိုက္...
လမ္းေပၚလိုက္သြားတယ္.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္ထိုင္တယ္..
 ညည အိပ္မေပ်ာ္တာ စိတ္က်ေရာဂါ လကၡဏာလား..
အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္းမွိဳင္းေနတာကေရာ.... တက္ၾကြမွဳေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာကေရာ..
လမ္းေပၚမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္ေနရတာကေရာ..
သား စိတ္က်ေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရလားအေမ..
သား ကမ္းပါးယံမွာ.. ေငးေနရင္ စိတ္ကူးေတြက ျမစ္ထဲကို ခုန္ခ်ေနတယ္..
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲထိုင္မိျပန္ျပီ.. ေဆးလိပ္ေတြပဲ ေသာက္မိျပန္ျပီ အေမ..
သားကိုၾကည့္ပါဦးအေမ.. အရင္လို ပိန္တုန္းပဲလား.. မ်က္တြင္းေတြ ခြက္ေနတုန္းပဲလား..
ညည အိပ္လို႔ မရလို႔ပါအေမ... သားအိပ္ယာထဲမွာ... အိပ္မက္ဆိုးၾကီး အိပ္ေနတယ္.
အေမ... သူနဲ႔ တူတူ သားမအိပ္ရဲလို႔.. မနက္ခင္းကို အနားယူမွဳ မရွိပဲ မ်က္ႏွာသစ္သစ္ ေပးေနရတယ္..
အထိတ္တလန္႔... သတိေပးခံရ.. သားဟာ ေၾကာက္ေနရတုန္းပဲတဲ့.. အေမ...
သား အံ့ၾသတယ္... အေမ အားလံုးကို သိေနတာပဲ.. အေမက သားရဲ႕ အၾကားအျမင္ဆရာမၾကိးေပါ့..
ညည ေစာေစာျပန္အိပ္ပါ.. ပိုက္ဆံေတြ ေျခြတာသံုးပါ.. မ်က္တြင္းေတြခြက္တယ္.. သားအရမ္းပိန္တယ္...
အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ပါ.. သားရယ္.... ေဆးလိပ္ေတြမေသာက္ပါနဲ႔..
 သားကို အေမ့စကားေတြက လိွဳက္လွိဳက္ျပီးစားတယ္...
သားက အေမ့အၾကည့္ေတြကို အိပ္မက္မက္ျပီး ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုတယ္....
သား ေခ်ာင္းေတြဆိုးတယ္.. ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတယ္ အေမ....
သားရဲ႕... သက္ရွိဒိုင္ယာရီတစ္အုပ္က ေသြးစစ္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာထားတယ္ အေမ...
တစ္ေယာက္တည္းေနျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေဖာ္လုပ္ရတယ္.. သားမွာ ရည္းစားမရွိပါဘူး.. အေမ..
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. ေစာေစာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လိုပါပဲ.. သားကိုက... သူ႔ဇာတာထဲမွာ.
လကၡဏာ အေရးအေၾကာင္း တစ္ခု မျဖစ္ခဲ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕ အေမရယ္.. . အခ်စ္ဆိုတာ........
ကၽြန္ေတာ္အရွည္ထားခိုင္းရတဲ့ သူ႔ ဆံပင္ေလးေတြ.... အေမရဲ႕.. (ထားပါေတာ့)
ေန႔ခင္းဖက္ အိပ္အိပ္ၾကည့္လဲ သား ဝမလာပါဘူး အေမ.. ညဖက္ သား ဂရုစိုက္ျပီးအိပ္ပါ့မယ္..
လမ္းအေဟာင္းကို ဖိနပ္အသစ္နဲ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ဖို႔ လိုအပ္ေနေသးတယ္.. အေမ..
သားေျခရာ အေဟာင္းေတြ ကိုေတာ့ လိုက္ဖ်က္ေနရေသးတာေပါ့.. အလုပ္မွာ သားအဆင္ေျပပါတယ္..
အရင္လိုပဲ.. ရင္ခံေနရတာပဲ... ရင္ေမာေနရတာပဲ.. လွိဳက္လွိဳက္ လွိဳက္လွိဳက္နဲ႔.. ေအာင့္ေနေသးတာပဲ... အေမ..
ထီးလဲ မပါေသးဘူး .. ထမင္းခ်ိဳင့္လဲ မယူခ်င္ေသးဘူး... အရင္လိုလဲ ေၾကာက္ေနရတုန္းပဲ...
ခု... လမ္းေပၚမွာပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာပဲ... အသံုးအျဖဳန္းၾကီးတုန္းပဲ...
သူ႔ ဆံပင္ေလးေတြက သားကို ေမ့ထားတုန္းပဲ... သား အရင္လိုပဲ....
အေမ.... သား ကိုယ့္ ဘဝေလးနဲ႔ကိုယ္... အသားပိုေတြကို ဖဲ့ဖဲ့ခ်ေနတယ္..
အနံ႔ဆိုးေတြကို ေရခ်ိဳးေနတယ္... ညည ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ေနတယ္..
ဒါေပမယ့္.. အရင္လိုပဲ.. အရင္လိုပဲ... အ... ရင္... လို... ပဲ...
သားမွာ ... အားမရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာစရာ ရွိတယ္.. အေမ...
စိတ္မပူပါနဲ႔ ... အေမ... သားအဆင္ေျပပါတယ္..
သား... အရင္လိုပါပဲ......................။     ။


လက္ဝဲ

Feb 26, 2012

နင္ဟာ ငါ့ခ်စ္သူျဖစ္တယ္

ျပံဳးတိုင္း ရယ္တိုင္းမွာ ငါ့အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စီ ခ်န္ရစ္ခဲ့
နင္ ဟာငါ့ခ်စ္သူ ျဖစ္တယ္ ဇင္။
သိလားဇင္.. အခ်စ္က နင္၊ အခ်စ္က နင္ ငယ္ငယ္က စီးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးေလး၊
အခ်စ္က အိတ္ေဆာင္နာရီေလးတစ္လံုး၊ ငါမရခဲ့ဖူးတဲ့ ဆင္တူအက်ၤီေလးတစ္ထည္၊
နင့္ကို စာလိုက္ေပးဖူးတဲ့ လမ္းေလး၊ အခ်စ္က နင္အိမ္မွာ ရွိတဲ့
အေမႊးပြ ေခြးေလးပဲ.. ဇင္..  နင္နဲ႔ ပက္သက္သမွ်ဟာ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ပဲ။
ခ်ိဳျမိန္သာယာမွဳေတြကို အရမ္းကာေရာ ငါ ေပးခ်င္တာေပါ့ ဇင္.. ဘဝကို
ဘယ္ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္နဲ႕ ၾကည့္ၾကည့္ နင္ရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ 
လမ္းမသင့္ဘူးတဲ့လား... နင္ပဲ ဓူဝံၾကယ္ ျဖစ္လိုက္စမ္းပါေတာ့ ဇင္ရယ္။
က်ဴရွင္ေလွကားထက္က ဇင္၊ ေက်ာင္းေပါက္ဝ က ဇင္၊ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ဇင္၊
ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤီကို ငါ ဂ်ီးေစာ္နံေအာင္ ေဆာ့တတ္တဲ့ ေခတ္ ကတည္းက
နင္ဟာ ငါ့ခ်စ္သူ ျဖစ္တယ္ ဇင္။
ငါဟာ စာသင္ခန္းဝမွာ နင္ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ျပာေလး ျဖစ္တယ္ ဇင္ ..
ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ “လြမ္းတယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးထဲမွာ ငါေနထိုင္တာေပါ့။
ခုေကာ လြမ္းမေနဘူးလား ဇင္.. နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္။
လူတကာ လွ်ာေပၚက ျမက္ေတြကို ငါ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တာ မဟုတ္ရိုး အမွန္ပါ။
သံသယေတြ စိမ့္ဝင္ၾကေပါ့... ငါ့အိပ္မက္ကေလး တစ္ေရးႏိုးရေပါ့။
ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးထဲ ငါ အလည္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ ဇင္ဇင္..
စာအိတ္ျဖဴေလး ေရာက္တဲ့ေန႕ကေပါ့။ “ခြဲေနၾကရေအာင္”ရဲ႕ ေနာက္မွာ ဒီကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကိုု
ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ေရးခဲ့ ဖူးပါတယ္.. နင္ဟာ ငါ့့ခ်စ္သူျဖစ္တယ္ ဇင္။
နင့္လမ္းထဲကို ငါ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္ နင့္အရိပ္ကို ငါ ျပန္ရွာတယ္..
“ရင္ခြင္သစ္” သီခ်င္းကို ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႔ အိပ္မက္မက္တယ္ ....
ငါ့ရင္ေတြ က်ိဳးရေပါ့.... ငါ့ေျခလွမ္းေတြ ခ်ိနဲ႔ ရေပါ့... ဇင္..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ သဝန္တိုခ်င္တယ္။
အရူးတစ္ေယာက္လို ေတာင္စဥ္ေရ မရေတြလဲ ေရးခဲ့..
“မိုးေရစက္တို႔ ႏွင္းစက္တို႔ ... ငါ့ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေလးကို ျပန္လာေခၚပါ”
နင့္ အေငြ႔အသက္မရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြကို ငါ မခ်စ္ဘူး နင့္အနံ႔မရတဲ့
ညေတြကို ငါ မုန္းလြန္းလို႔ မအိပ္ခ်င္ဘူး ဇင္..
သကၠရာဇ္ အခ်ိဳ႕က ငါေသျပီလို႔ ေၾကျငာၾကလိမ့္မယ္.
ခု နင့္ေရွ႕မွာ ငါေလွ်ာက္လာေနတာ နင္မၾကိဳဘုူးလား.. ငါလဲက်ခ်င္ေနေပမယ့္
ခ်စ္ေနေသးလို႔ စကားလံုးေလးေတြ အစိုဓါတ္က်န္ေနေသးတယ္..ဇင္...
နင္ဟာ ငါ့ခ်စ္သူ ျဖစ္တယ္။
ခုေတာ့ ငါ  ၾကယ္အေသေတြ သျဂၤိဳလ္ ေနတယ္။ သကၠရာဇ္ျဖိဳခ်င္ေနတယ္
သံစဥ္သစ္ေတြ မရွိတဲ့ သီခ်င္းေဟာင္းကို ပဲ ဂစ္တာ အသစ္နဲ႔ ျပန္တီးမယ္...
အရင္လိုျပန္ခ်စ္ရေအာင္ ဇင္။
င့ါကိုယ္ပြားေလးေတြ နင့္ေဘးနားက ဘယ္တုန္းကမွ နင္နဲ႔ ေဝးရာကို ထြက္မသြားဖူးဘူး မဟုတ္လားဇင္..
ျပံဳးပါ ဇင္.. နင္ရယ္ပါ... ငါ ကဗ်ာေတြ ေရးေနမယ္..
နင္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သီခ်င္းေတြပဲ ေရြးနားေထာင္မယ္... နင့္ညေတြကိုပဲ..
ေရြးျပီး အိပ္မက္မက္မယ္.. နင့္နွလံုးသားကို ငါ မက္မက္ေမာေမာ ေမြးစားမယ္
ပန္းရိပ္ကို ခိုမိမွေတာ့ မိုးျပိဳမယ္ ဆိုလဲ ျပိဳေစေတာ့ ဇင္....
နင္ဟာ ငါ့ခ်စ္သူ ျဖစ္တယ္။    ။


လက္ဝဲ

Feb 25, 2012

အကင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ညေန

တစ္ေန႔တစ္ေန႔
သံေဝဂ ဆန္တဲ့ လက္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔
ကိုယ့္ေမြးေန႔ကိုယ္ ျပန္ျပန္ စမ္းတယ္
ညညဆိုလဲ ေယာင္ေယာင္ျပီးေတာ့ နမ္းတယ္
ျပန္မလာဘူး ဆိုေပမယ့္ ေတာင္ပံက်ိဳးေလး
ေဆးထည့္ေပးဖူးတဲ့ ငွက္ကို
မေျပာမဆို လြမ္းတယ္
အဓိပၸါယ္ မဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ေလွနံေဘးကို
ေျခတန္းလန္းခ်ျပီး ရမ္းတယ္။
ဒီရုပ္ဒီနာမ္ ဒီခႏၶာ
ငါ့ဇာတိနဲ႔ မရဏ အတြင္းက အၾကားအလပ္ကာလေလးကို
ငါ့ဘာသာငါ ဝမ္းနည္းေနျပန္ပါတယ္
ဇရာကို ဘယ္သြားထားရမလဲ (ဗ်ာမ်ားဖူးတယ္)
ဝမ္းသာ အယ္လဲ ဘယ္ေနရာက လက္ခံမလဲ (သိမ္ငယ္တယ္)
မရပ္တန္႔ဘူးလို႔ နာရီေတြ က ့ျဖဲေျခာက္ေနသလိုပဲ (ေၾကာက္တယ္)။
ခပ္ေစာေစာေလး မိုးခ်ဳပ္လိုက္မယ္ေလ
ဘယ္စမ္းေရမွာပဲ ပဋိသေႏၶ ေနရ ေနရ။  ။

လက္ဝဲ

Feb 22, 2012

ဘူတာေတြသာ ဥၾသဆြဲ သြားၾက

ယႏၲယားစနစ္ ရဲ႕ စ်ာပန အခမ္းအနားတက္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္လာခဲ့တာလို႔ထင္တယ္
ေနာက္ေက်ာမွာ အိပ္မရတဲ့ ညကို လိပ္ျပီး ပိုးထားတယ္
အိပ္ကပ္ထဲမွာ အခ်ီအခ်လွတဲ့ ကဗ်ာသံုးေလးပုဒ္ က ရိကၡာ
ေဆးလိပ္ျပာေတြကို က်န္ခဲ့တဲ့ သံပတ္နာရီ ေခ်ာက္ခ်က္ေခ်ာက္ခ်က္
ျမည္သံထဲကို ေျခြခ်ခဲ့မိတယ္ (ထင္တယ္)။


ဂိတ္ဆံုးထိ လက္မွတ္ဝယ္ေတာ့ ဘဝတစ္ဝက္ကို
ေပတံနဲ႕ ညွိျပီး ျဗိကနဲ ျဖဲေပးတယ္
ေလာကၾကီးကေပးတဲ့ ဘယ္ ျဖတ္ပိုင္းမွာမွ အပ္ေပါက္ရာမပါပဲကိုး
ရထားေပၚတက္ေတာ့ အျပင္မွာ လူျပတ္ေနျပီ။


ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ခ်လိုက္ေတာ့လို႔
သံလမ္းမၾကီးက အခ်က္ျပတယ္
(ျဖစ္ခ်င္ေတာ့)
ခရီးေသးေသးေလးေပၚက ရထားေသးေသးေလးေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းရမယ့္ျမိဳ႕ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ
ႏွစ္ဦးစလံုး ပါလာၾကတယ္။

လက္ဝဲ

Feb 21, 2012

ဘဝ က...

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ်ားတယ္
သတ္ပံုေတြမွားတယ္
ေသခ်ာတာေတာ့ အားလံုးက တဖက္သတ္ၾကီးပဲ
အဟတ္...
“ေတာင္းပန္ပါတယ္”
ဒီစကားတခြန္းေအာက္မွာ အရာအားလံုးပ်က္သုန္း
ဘ၀ပါ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့တယ္...
ေဂါ့သစ္(gothic)

Feb 19, 2012

ကိုယ့္ဘဝထဲက ကိုယ္

ငါတို႔ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံကို
ၾကားလိုက္ရျပန္ျပီ။

ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ျပီး လြမ္းေနရတုန္း
ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေမ့ခဲ့တဲ့ လြယ္အိတ္တစ္လံုးလို
အသံုးမက်စြာ ျပံဳးျပခဲ့...
အို.... မိုးေရစက္တို႔ ႏွင္းစက္တို႔
ငါတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေလးကို
ျပန္လာေခၚပါ။

မင္းနဲ႔ တစ္ခံုတည္း ထိုင္ဖူးတာေလ သူငယ္ခ်င္း
အတန္းထဲမွာ ငါ စာမေတာ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ဖူးတယ္ေလ ဆရာမ
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ဘူး
သစ္ရြက္ေတြကလဲ ႏွစ္တိုင္းေၾကြေတာ့
ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ဘူး။

ငါတို႔ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံကို
ၾကားလိုက္ရျပန္ျပီ။

လက္ဝဲ

Feb 15, 2012

တိမ္ကို က်ဴးရင့္ေနတဲ့ ရွဳခင္း

သတိရမွဳက ထံုးစံအတိုင္း
ေနဝင္သြားျပန္ျပီ မိုးခ်ဳပ္သြားျပန္ျပီနဲ႔
စူးေနတဲ့ ဆူးကိုပဲ နင္းတက္သြားရတယ္
ငါဟာ တစ္ရွဴးတစ္စ ပါ ဆိုတာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ယံုေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ပါ့မယ္
နင္ လံုးေခ်ျပီး လႊင့္ သာ ပစ္လိုက္။

ေဝးေတာ့လဲ ေဝးသြားသလိုပဲေပါ့
သစ္ရြက္လွဳပ္တာလဲ အလြမ္းသံ ထြက္ေနတာပဲ
ဆို႔ေနတာေတြကို ကဗ်ာလုပ္ေရးရေတာ့
ဓါးတစ္လက္လား မ်က္ေျဖလကၤာလား
မွန္းရ ခက္တယ္။

ထံုးစံအတိုင္း
ေနဝင္သြားျပန္ျပီ မိုးခ်ဳပ္သြားျပန္ျပီနဲ႔
စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းက
ဘဲလ္တီးသံေလးကိုပဲ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေနရတယ္
အခန္းထဲမွာ အိပ္ေဆာင္နာရီကေလး
အမွတ္တရပစၥည္းဆိုတာ
သာမန္ကာ လွ်ံကာ ၾကည့္လဲ ရင္ခံတာပဲ။

ေဝးေတာ့လဲ ေဝးသြားသလိုပဲေပါ့
ဘာေတးမွ မဆိုတဲ့ ငွက္ကို
ေကာင္းကင္က ကူပ်ံေပးေနရတယ္
အိပ္မက္ကို ပ, ထုတ္လိုက္ရင္လဲ
ပံုနွိပ္စာအုပ္ထဲက လို စိတ္ကူးယဥ္ေနရျပန္ဦးမယ္။

ၾကာေတာ့လဲ
အေလ့က် သစ္ပင္ေတြပဲေလ
ငါ့ေရွ႕မွာ အျဖဴအမည္း ပတ္စပို႔ဓါတ္ပံုတစ္ပံု၊
ၾကမ္းေပၚမွာ ေဆးလိပ္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဂစ္တာ
ေတာ္ပါျပီ။    ။

လက္ဝဲ

Feb 14, 2012

ရူးသြပ္ရံု သက္သက္

သူ..
အိပ္မက္ေတြ အမ်ားၾကီး မက္ခဲ့တယ္
တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို
လန္႔နိုးရမွာေတာင္ ရွက္လို႔တဲ့
သူ႕ည ရဲ႕ မ်က္ႏွာက်က္မွာ
သူ႔ဟာသူ ၾကယ္တက္လုပ္တယ္။

သူ႔ရုပ္ သူ႔နာမ္နဲ႔ သူ႔တဒဂၤေလးေတြနဲ႔
တြယ္ကပ္လိုက္ လြင့္ေမ်ာလိုက္
သူ႔ အခိုက္အတန္႔ေလးနဲ႔သူ ေျပာေျပာဆိုဆို
သူ႔ ရင္ဘတ္ဖေနာင့္ျပတ္ေလးကို သဲၾကိဳးလဲျပီး
မိုးထဲေလထဲမွာမွ ခ်စီးသြားတာ။

ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေခါက္ရိုုးက်ိဳးခဲ့တာေတာင္
ဖန္တီးမွဳ သက္သက္ကို ျမတ္နိုးသတဲ့
ဝင္သက္မွာ တစ္ျဖတ္၊ ထြက္သက္ မွာ တစ္ျဖတ္
နားနားကပ္ျပီး ေျပာသြားတာ...
ဒါေတာင္...။ ။

လက္ဝဲ

Feb 12, 2012

ခုထိ အဲဒီည

ႏွဳတ္ပိတ္ တိတ္ဆိတ္
တိမ္တိုက္တစ္ခ်ိဳ႔ ခိုးခိုးျပီးအိပ္ေန...။

ငါ့မွာ ေျပာမထြက္တဲ့
စကားေတြရွိတယ္
သူ႔မွာ ေျပာစရာမရွိတဲ့
စကားေတြရွိတယ္။

တကယ္...
ၾကယ္ေၾကြတာလဲ ေမာ့ၾကည့္လို႔
မျမင္ရ...
တိမ္ေတြေအာက္မွာပဲ ေလာေလာဆယ္
ေပ်ာ္ေနတဲ့ လ
ညၾကီး ကိုယ္တိုင္က လက္ဖ်ားေတြ ေအးေနရတယ္..။

ေနာက္ထပ္
နွဳတ္ပိတ္ တိတ္ဆိတ္
တအိအိနဲ႔ ခုထိ
တစ္ခုခုျဖစ္မလာေသးတဲ့....... ည။

လက္ဝဲ

Feb 11, 2012

သက္ျပင္းေတြ လာခ်ထားတဲ့ ျမိဳ႕

ရိုးရာမပ်က္ ေဆးစက္ေတြလဲ
စြန္းလ်က္ ထင္းလ်က္ ရွိရဲ႕
ငါတို႔ေတြနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႕ ေလလြင့္လမ္းမေတြလဲ
မေပ်ာက္မပ်က္ ရွိရဲ႕။

ဒါ ငါ့ျမိဳ႕ေပါ့
ဒါေတြရွိရဲ႕ ေဟာဒါေတြ ရွိပါရဲ႕
ျပည့္တန္ဆာနဲ႔ အရူးလဲ ရွိပါရဲ႕။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမွဳကို
ေဖာေဖာသီသီ က်င့္သံုးၾက
ဂ်စ္ပစီဝါဒၾကီး တစ္ျပျပနဲ႔
ေဒါင္ေဒါင္ ဒင္ဒင္ ေအာ္ဟစ္ၾက
ေျမဇာပင္တစ္ခ်ိဳ႕ စာသင္ခန္းနဲ႔ေဝးရာမွာ
ေဆးလိပ္ထြက္ေသာက္ၾက။

ဒါ ငါ့ျမိဳ႕ေပါ့
ဒါေတြရွိရဲ႕ ေဟာဒါေတြ ရွိပါရဲ႕
တန္ခိုးၾကီး ဘုရားနဲ႔ တံတားတစ္စင္းလဲ ရွိေတာ့ရွိပါရဲ႕။

အဖိုးနည္း အျမတ္က်န္
တစ္နပ္စားဥာဏ္ကို ဆီဆမ္းစားၾက
ျဗဟၼစိုရ္တရားနဲ႔ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ
ေရႊ႕ေျပာင္း ေပ်ာ္ျမဴးၾက
အသက္ငင္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေဘးကျမစ္ေလးခမ်ာ
တံတားေအာက္မွာ ျမက္ေတြလဲ ေပါက္လို႔။

ဒါငါ့ျမိဳ႕ ေပါ့
ဒါေတြရွိရဲ႕ ေဟာဒါေတြ ရွိပါရဲ႕
ေစ်းအိုၾကီးနဲ႔ ေဆးရံုေလးလဲ ရွိပါရဲ႕။

ၾကည့္ပါဦး
ျခပဲ တက္ေနသလို
မွိဳပဲ စြဲေနသလို
နာရီစင္ၾကီးကလဲ ငိုခ်လိုက္ေတာ့မလို
ႏွာေခါင္းေသြး ယိုဖူးထားတဲ့ ျမိဳ႕ပါလို႔
ဆိုသူေတြက ဆို။

ထို ဝိေသသ မ်ားစြာနဲ႕ ျမိဳ႕ကေလးက စက္စက္ယို
နီယြန္မီးေတြ မလင္းနိုင္ေတာ့တဲ့ ႏွစ္လမ္းသြား လမ္းမၾကီးလဲ
အိုပါျပီ။

လက္ဝဲ

Feb 9, 2012

ဟိုးတုန္းက ဆိုတာကို ေကာက္မကိုင္နဲ႔

လႊတ္ခ်လိုက္.. ျပန္ယူလိုက္
မင္းဘဝနဲ႔ မင္း ေက်နပ္ေနလိုက္..
ျပံဳးမွ ရယ္မွ .. ဘဝမွာေနေပ်ာ္တာလို႔..
မင္းထင္ရင္ ထင္သလို ဟားတိုက္ေနလိုက္ေပါ့လို႔..။

ငါက ငါ့ အိပ္မက္နဲ႔ငါ..
ငါ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ငါ..
ငါ့ အသစ္ေတြနဲ႔ ငါ..
ခုဆိုရင္ေလ... အခု ဆိုတာေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲေနၾကတာ..
ငါတို႔က အခု လက္ရွိအေနအထားနဲ႔..
ပတ္စပို႔ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္..ရိုက္လိုက္..
အလုပ္တစ္ခုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားေလွ်ာက္လိုက္.
ဟိုးတုန္းက ငိုက္ေနတာေတြ/ ငိုင္ေနတာေတြ..
ဟိုးတုန္းက.. ေတြးေနတာေတြ/ ေတြေနတာေတြ..
ေတာ္ျပီ ဟိုးတုန္းကကို ..
ငါ့ေရွ႔မွာ လာမေျပာနဲ႔။

ေဟ့.. ဒီမွာ ငါေျပာျပမယ္..
မင္းလဲ လိုက္ ေျပာ..
အခု ဟာ
အခုျဖစ္တယ္..။

လက္ဝဲ

ရင္ဘတ္ကို ဖြက္ထားတဲ့ တိမ္

ခဏခဏ လြတ္က်ဖူးတဲ့
ဂၽြတ္ဆတ္ဆတ္ မာနကို
မက္မက္ေမာေမာ သိမ္းထားတာ..။ 

စာအုပ္ၾကားထဲမွာ... လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ..
ရယ္စရာ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွဳေတြက ပိလို႔.. ျပားလို႔..
သစၥာတရားေတြ ခံုတန္းေလးေနာက္မွာ...
ေဝလို႔ .. ေၾကြလို႔...။

ငါနဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြး မက္ထားတဲ့ အိပ္မက္ ကြဲရွရွၾကီးကို..
မုတ္သုန္မိခါနီး တိမ္ေလးေတြခမ်ာ.
တေပြ႕တပိုက္ၾကီး လက္ခံထားရတာ..။

ေၾသာ္... ရင္ဘတ္ၾကီးေတာင္ ညိဳလို႔.. မည္းလို႔ ..
သူ မာန္တင္းလိုက္တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္..
ရြာခ်မိေတာ့မယ္နဲ႔ တူရဲ႕..။ ။

လက္ဝဲ

Feb 1, 2012

မတူကြဲျပားျခင္း၊ ဘာသာစကား ႏွင့္ အနုပညာပံုၾကမ္း

“မတူကြဲျပားစြာ ခံစားၾကည့္ရေအာင္” လို႔ ဆိုလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ဘယ္လို ပံုစံေျပာင္း ခံစားၾကမလဲ စဥ္းစားစရာပါ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ပြစာတက္ကုန္ၾကတယ္။ အျမင္မတူမွဳ၊ မတူကြဲျပားမွဳ ဆိုတာ အမွန္ေတာ့ ဒါေတြကို ေခၚတာပါပဲ။ ခံစားပံုခ်င္းမတူရာက စတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔။ အျမင္လြယ္ဆံုး ကေန စေျပာၾကည့္ရေအာင္။
တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ခုတ္ေမာင္ေနတဲ့ ရထားၾကီး ဆိုက္ကာနီး ဥၾသ ဆြဲလိုက္တဲ့ အသံကို ဆူညံသံလို႔ သတ္မွတ္မလား သာယာသံလို႔ သတ္မွတ္မလား။ ျမိဳ႕ပတ္ရထား ၾကီး စက္မွဳဇုန္ဘူတာမွာ လာဆိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မွ ရွဳပ္ေနၾကတဲ့သူေတြက ဆူညံသံလို႔ ေျပာၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနေရာင္ကလဲ ေပ်ာက္ကာနီး မျပန္တာၾကာတဲ့ ေမြးရပ္ေျမ ဘူတာကိုလဲ ဆိုက္ကာနီး ကိုယ့္စိတ္ကလဲ ေရာက္ခ်င္စိတ္ေတြေဆာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ဆြဲလိုက္တဲ့ ဥၾသသံ ကေတာ့ အင္မတန္မွ သာယာတာတဲ့ဗ်ေနာ္။ ဒါ မတူညီတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးေပါ့။ 
ရာမာယနဇာတ္ထဲမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဗီလိန္လုပ္လာတဲ့ ဒႆဂီရိက ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ လကၤာဒီပ ခ်စ္သူ ထဲမွာ သိပ္ကို ဇာတ္နာေနရွာတဲ့ သနားစရာ ဇာတ္လိုက္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို အံ့ၾသဘနန္း ခံစားလိုက္ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါပါပဲ။
Informal Thinking နဲ႔ ေတြးျပီး ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ဖန္တီးမွဳေတြကို ကဗ်ာဆရာေတြ က တင္ျပလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုရင္းကို ေရာက္ပါျပီ။ ကဗ်ာဆရာ ဟာ အမ်ားလက္ခံထားတဲ့ ဆူညံသံကို သာယာသံပါလို႔ တင္ျပမယ္။ ကာရန္အဖြဲ႕အႏြဲ႔ မပါတဲ့ ခပ္ရိုးရိုးစာေၾကာင္းေတြကို စီျပီးေတာ့ “ဒါ ကဗ်ာပါ” လို႔ ခ်ျပမယ္။ 
ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳရွိျပီးသာ ဘာသာစကားေတြရဲ႔ အတြင္းသားထဲမွာ ၾကြယ္ဝတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိေနျပီးသားပါ။ ဒါကို ျမင္ေအာင္ ကဗ်ာဆရာက ျပခ်င္တယ္။ ဒါဟာ အနုပညာ ဟုတ္ပါတယ္၊ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာက ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ဆူညံသံနဲ႔ သာယာသံကို ခြဲျခားျပသလိုမ်ိဳး စာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားနားလည္မွဳေပၚမွာပဲ မူတည္ သြားေတာ့တယ္။ (ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ယေန႔ ကဗ်ာဆရာေတြမွာ စာဖတ္သူကို ငဲ့ရတဲ့ တာဝန္တစ္ခု ေပါ့သြားတယ္ လို႔ ထင္တယ္။) “ဘာသာစကားကို ကစားတယ္” တဲ့ဗ်။ အဲလို သံုးႏွဳန္းၾကတယ္။ ဘာသာစကားရဲ႕ အဆီအႏွစ္ေတြကို တူးေဖာ္ၾကတာ။ ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာစကား ကဗ်ာေတြေၾကာင့္ ဘာသာစကားတစ္ခု ပ်က္စီးမသြားနိုင္ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တူးေဖာ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ နယ္တစ္ခု အတြင္းကေန အျခားနယ္တစ္ခုကို မသိမသာ ေရာက္သြားေအာင္ထိ တူးေဖာ္လို႔ ရနိုင္တယ္။ လူျမင္ကြင္းကေန မဟုတ္ပဲ တိတ္တဆိတ္ ဆိုသလို ဘာသာစကားဟာ နယ္ တစ္ခုဆီကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရြ႕သြားနိုင္တယ္။
 ပံုၾကမ္းကို အေခ်ာသတ္ပံုစံ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ လ်ာထားပံုစံ ထုထားတဲ့ ပန္းပု ကို ရုပ္လံုးျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။ ပႏၷက္ရိုက္ထားတဲ့ေျမျပင္ကို အေဆာက္အဦး အျဖစ္ ျမင္ၾကည့္ၾကစို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာသာစကားဟာ အနုပညာအားလံုးရဲ႕ ပံုၾကမ္းတစ္ခု ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ၾကရမွာပါ။
တဒုန္းဒုန္း တဒိုင္းဒိုင္း အသံေတြကို သံယာမွဳလို႕၊ ေနာက္ျပီး ဒီတိုင္းခ်ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြထဲက အဆီအႏွစ္ေတြကို ကာရန္ (အႏုပညာ) လို႔ ျမင္လာျပီ ဆိုတာနဲ႔ ဘာသာစကား ကဗ်ာေတြရဲ႕ ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့ပါ။ ဘာသာစကားနယ္ခ်ဲ႕ ေနတဲ့ တူးေဖာ္ေရးသမား ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႔ရေအာင္လို႔ေပါ့။

လက္ဝဲ