ၾကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေသာ..
အေတြးနဲ႔ အသက္ဆက္သူမ်ားရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို
ဖြင့္ဟ လွပ္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားမိသူ ေလလား
သူမ သေဘာထားၾကီးထားတဲ့ ေလာကၾကီးဟာ
သူမကို ျပန္ျပီး သေဘာထားၾကီးေနျပန္ေလသလား
ၾကည့္....
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ...
သူမနဲ႔ အတူ တစ္ေလာကလံုးက
မီးအိမ္ေလးေတြကို ဆြဲ........ လို႔။
အို.... ေကာင္းကင္ တဲ့
မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားေလမလား
ေခါင္းေမာ့ ထားေလမလား
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြခ်င္း ယွက္ျပီး
ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားေလမလား
အမွန္တရား/ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ/ စစ္မွန္မွဳ/.....
ရင္ထဲကေန ေတာင္းဆုေတြ ျပဳေနေလမလား
သစၥာ ကို သူမ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေနရွာတာပါ
အို ေကာင္းကင္.... တဲ့။
ယံုၾကည္ရာ၊ စြဲလမ္းရာ၊ ရပ္တည္ရာ အတြက္
ျမိဳ႕ပ်က္ညၾကီးထဲမွာေတာင္
သူမဟာ သမာသမတ္က်က်
စည္းစနစ္ရဲ႕ မ်ဥ္းျဖဴလြလြေလးေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ ကို ရပ္ျပ ေနတယ္။
သူမက ေလ
“ဟိုးမွာ...
ဆက္ေလွ်ာက္ သြားကြဲ႕
အဲဒီလမ္းမွာ
အမွန္တရား/ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ/ စစ္မွန္မွဳ/.....”
အဲဒီ ညႊန္ျပမွဳေတြအတြက္
အရာရာကို ကၽြန္ေတာ္
အံတုဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ ။
လက္ဝဲ