Aug 15, 2012

ကဗ်ာခ်စ္သူ


ကဗ်ာ ခ်စ္တယ္
ကဗ်ာ ဖတ္တယ္
ကဗ်ာ ရြတ္တယ္
ကဗ်ာ ေတြေဝဖန္တယ္
ကဗ်ာ မေရးဘူး
ကမာၻ ပ်က္မွာထက္
ကဗ်ာပ်က္မွာ ပိုေျကာက္လို့ .....

ေဂါ့သစ္


ၾကိဳးႏွင့့္ ခ်ည္ေသာ...

ၾကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေသာ..

အေတြးနဲ႔ အသက္ဆက္သူမ်ားရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို
ဖြင့္ဟ လွပ္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားမိသူ ေလလား
သူမ သေဘာထားၾကီးထားတဲ့ ေလာကၾကီးဟာ
သူမကို ျပန္ျပီး သေဘာထားၾကီးေနျပန္ေလသလား
ၾကည့္....
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ...
သူမနဲ႔ အတူ တစ္ေလာကလံုးက
မီးအိမ္ေလးေတြကို ဆြဲ........ လို႔။

အို.... ေကာင္းကင္ တဲ့
မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားေလမလား
ေခါင္းေမာ့ ထားေလမလား
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြခ်င္း ယွက္ျပီး
ရင္ဘတ္မွာ ကပ္ထားေလမလား
အမွန္တရား/ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ/ စစ္မွန္မွဳ/.....
ရင္ထဲကေန ေတာင္းဆုေတြ ျပဳေနေလမလား
သစၥာ ကို သူမ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေနရွာတာပါ
အို ေကာင္းကင္.... တဲ့။

ယံုၾကည္ရာ၊ စြဲလမ္းရာ၊ ရပ္တည္ရာ အတြက္
ျမိဳ႕ပ်က္ညၾကီးထဲမွာေတာင္
သူမဟာ သမာသမတ္က်က်
စည္းစနစ္ရဲ႕ မ်ဥ္းျဖဴလြလြေလးေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ ကို ရပ္ျပ ေနတယ္။

သူမက ေလ
“ဟိုးမွာ...
ဆက္ေလွ်ာက္ သြားကြဲ႕
အဲဒီလမ္းမွာ
အမွန္တရား/ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ/ စစ္မွန္မွဳ/.....”
အဲဒီ ညႊန္ျပမွဳေတြအတြက္
အရာရာကို ကၽြန္ေတာ္
အံတုဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။    ။



လက္ဝဲ

Aug 8, 2012

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ်

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ်
ေအးစက္လာတယ္
ေရာဂါဟာ... ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ.... ရင္ဘတ္ထဲမွာ.. ေသြးေၾကာထဲမွာ...
တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေရာဂါ ျဖစ္လို႔..... တစ္ကမၻာလံုးဟာ ေရာဂါျဖစ္လို႔
ဟိုဖက္လမ္းနဲ႔ ဒီဖက္လမ္းကလဲ ဖ်ားေနတယ္..
ျမန္မာနဲ႔ စင္ကာပူ လဲ ေနမေကာင္းဘူး.....
သူငယ္ခ်င္းလဲ ေရာဂါ.. ခ်စ္သူလဲ ေရာဂါ....
ငါလဲ ေရာဂါ... ငါ့ မန္မိုရီ စတစ္ ေလးပါ.. အပူခ်ိန္ေတြ တက္လာ။

ဆိုေတာ့
ဒီဖက္ေခတ္မွာ... သူေရာ မင္းေရာ.. ငါေရာ...
အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ..
ေသြဖီရာေတြကို ေျပာေနၾကရမယ့္အစား...
ငါတို႔ေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ေရာဂါနဲ႔
သူတို႔ေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ေရာဂါ...
ေအးစက္လာတယ္......................
ေအးျမလာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး...
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ်။

ဒီတစ္လလံုး...
ကၽြန္ေတာ္ဟာ...
တစ္ေလာကလံုးနည္းတူ..
ဖ်ားေနခဲ့ပါတယ္ မိတ္ေဆြ။
 
 
လက္ဝဲ