ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အံ့အားသင့္ၾကည့္ဖုိ႔
ၾကိဳးစားမေနေတာ့ပါဘူးေလ
ကိုယ္ဆိုတာကလဲ ရင္ဘတ္တစ္စံု ျဖစ္ေနမွကိုး။
ရင္ဘတ္တစ္စံု ေျပာတဲ့ စကားနဲ႔
ရင္ဘတ္ တစ္စံု ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းဟာ
လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ ဆီကို ေမ်ာလြင့္သြားၾက
ကိုယ္ေတြက "ဘဝ" ကို ထူေထာင္ရင္း
"ဘဝ" ကိုပဲ ျခယ္မွဳန္းၾကရတာ ... ။
စစ္ေျမျပင္ဟာ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ အႏုပညာ
မတူကြဲျပား ျငင္းခံုသံမ်ားဟာ သီခ်င္းထဲမွာ အႏုပညာ
ရင္ခုန္ေၾကကြဲ အရိပ္မည္းေတြဟာ ကဗ်ာထဲမွာ အႏုပညာ
အႏုပညာဟာ လူမွဳဝန္းက်င္ တစ္ခု ျဖစ္လာ
အႏုပညာဟာ ရင္ဘတ္တစ္စံု ျဖစ္လာ
ကိုယ္ ဟာ ရင္ဘတ္ထဲ က လူမွဳ ဝန္းက်င္တစ္ခု ျဖစ္လာ။
ကိုယ့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ သူမ်ားမ်က္ရည္ေတြ ကို လိုက္ငို
ကိုယ့္ မ်က္ရည္ ေတြကို ေတာ့ ကဗ်ာေတြက ငိုတယ္။
အသစ္ အသစ္ေသာ ေဝဒနာေတြဟာ
ကဗ်ာေတြ မွာသာ ခိုလွံဳ ၾက
အီမိုရွင္နယ္ ခရိုက္ဇစ္မ်ားနဲ႔ ကမၻာဟာ
စီးဆင္းအား တစ္ခုတည္းနဲ႕
လူေတြကို ပရမ္းပတာ ဝင္တိုက္တယ္။
ခံစားလိုအား ေလ်ာ့က်လာမွဳ ဟာ
အေရြ႕တစ္ခုျဖစ္လာ .... အသက္မဲ့လာ ... ေသဆံုးလာ ...
ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ကဗ်ာ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မခံစားရပါပဲနဲ႔
ရင္ကြဲနာ ေတြက်လို႔..။
ဆိုေတာ့.........
သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားရယ္
သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ေဖာက္ဖ်က္ေနရတဲ့ သီလ ရယ္
ဆိုေတာ့ .....
ကိုယ္ကလဲ "ေဖာက္ဖ်က္" ခ်င္ "ဟန္ေဆာင္" ရဦးေတာ့ မေပါ့
ေမတၱာ တရား (၁၀) ပါး ကို တစ္ပါးခ်င္း ယိုယြင္းေနရျပန္ဦးမယ္။
ေအးေလ.........
ကိုယ္ဆိုတာကလဲ
ရင္ဘတ္တစ္စံု
ျဖစ္ေနမွကိုး။
လက္ဝဲ