ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလး

ဘယ္သူမွ ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးကို ငံု႕မၾကည့္ျဖစ္ၾကလို႔ ျဖစ္မယ္... (ျဖစ္တယ္)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္/ ျဖတ္ေတာက္ ျပီး မေနခဲ့ပါဘူး
လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးဝဲယာ/ အထက္/ေအာက္ မွာ သာမန္ကာလွ်ံကာပဲ စိမ့္ဝင္စီးေမ်ာေနေပမယ့္
ဖက္လဲတကင္းမရွိလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခိုစီးမိေတာ့မဲ့ဆဲဆဲ ကာလယႏၲရားကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိတ္လန္႔စြာပါပဲ
ခ်စ္သူ..... ခ်စ္သူ...... ကိုယ့္ေခၚသံကို ကိုယ္ပဲ... ျပန္ျပီး... အက္ကိုး (ECHO) လိုက္ေပးရေတာ့မလိုလို
တစိမ့္စိမ့္ ရွက္ရတဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕မ်က္ႏွာ ဘယ္မွာမွ သြားထားမေနနဲ႔ေတာ့...
ဒါ.............
ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးကို သူမ  ငံု႕မၾကည့္ျဖစ္လို႔ ျဖစ္မယ္... (ျဖစ္တယ္)
ဒီလိုပါပဲ... ကင္းကြာ... ေဝးလြင့္... "မင္းတို႔ ကဗ်ာဆရာေတြဟာျဖင့္........"
ကၽြန္ေတာ္ လြင့္စင္ သြားခဲ့ရေပါ့... (စကားရဲ႕ အဆံုးထိ)  ကၽြန္ေတာ့စကားလဲ တစ္ခါတည္း ဆံုးပါးသြားတယ္
ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဝန္းက်င္ ဟာ... ဟြန္းသံ ကင္းမဲ့လာ.... လူေျခတိတ္လာ....
ဒါ အႏုပညာက လုပ္ယူလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပံုစံ/ ကၽြန္ေတာ့္ ဟန္ ျဖစ္မယ္ (ျဖစ္တယ္)
ကဗ်ာ ကို ပုဒ္ျဖတ္၊ ပုဒ္ရပ္ ေတြထဲ လႊတ္ခ်၊
ကဗ်ာကို ေဆဗယ္လိုက္ေဇးရွင္း (CEVILIZATION) ထဲ လႊတ္ခ်၊
ကဗ်ာကို အာလုပ္စကားေတြထဲ ပစ္ခ်၊
ကဗ်ာဟာ ပံုစံခြက္ထဲ ဝင္ထိုင္ေနရ၊ ကဗ်ာ က သြားလာလွဳပ္ရွားေနရ..
သူ႔ခမ်ာ... မာေၾကာင္း၊ သာေၾကာင္း ေတြ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ေျပာေနရ...
ဘယ္သူမွ ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးကို ငံု႕မၾကည့္ျဖစ္ၾကလို႔ ျဖစ္မယ္... (ျဖစ္တယ္)
ေျပာစမ္းပါဦး.... မင္း ရဲ႕... အရည္မရ အဖတ္မရေတြ...
ျပစမ္းပါဦး မင္းရဲ႕... ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ....
ဒါပဲ....... ေနာက္ဆံုး....
"ငါ့စကား ႏြားရ" မွာ ဒါ.... ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ျဖစ္တည္မွဳပဲ... ပရမ္းပတာ ပ်က္စီးမွဳပဲ..
ဒီစကား၊ ဒီစာ၊ ဒီဖန္တီးမွဳဟာ... သူ/ သူမ/ သူတို႔အတြက္.. အလကားပဲ..
ဒါ................
ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးကို ငံု႕မၾကည့္ျဖစ္ၾကလို႔ပဲ
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ .. အခ်ိန္ၾကာၾကာ ယူေနတယ္... အရွိန္မ်ားမ်ား ယူေနတယ္..
တစ္ေန႔... ဒီျပတင္းေပါက္ ေသးေသးေလးကေန...
ခင္းက်င္းတင္ဆက္မွဳ (INSTALLATION) တစ္ခု  ပစ္ခ်/ လႊတ္ခ်/ ဖြင့္ျပရဦးမယ္...
ဒီ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးကို  - ငံု႕- ၾကည့္ - ျဖစ္ - ၾက - ဖို႔ -  ျဖစ္တယ္။    ။

လက္ဝဲ