Aug 14, 2013

ဘကုန္း/ဝလံုး

ၾကမ္းရွတဲ့ ရိုက္ခတ္ထိေတြ႔မႈေတြ မရွိဘူး..
ပူေလာင္တဲ့ ဘဝရဲ႕ ကလူက်ီစယ္မႈေတြ မရွိဘူး..
ဒီေန႔ဟာ.. ကိုယ္တိုင္ လမ္းျဖစ္တဲ့ေန႔
ဒီေနရာဟာ ကိုယ္တိုင္ တံခါး ျဖစ္တဲ့ေနရာ..
ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုယ္တိုင္ ေလွခါး ျဖစ္ေနခ်ိန္
တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္ကေလးေတြလို...
ျဖဴ..... စင္.... ပါး.... လ်........
ဘဝ ကို... ပိုးမွ်င္စ ကေလး ဆန္ဆန္...
ေပ်ာင္းသြဲ႕.. ရိုး ... ရွင္း....
"ေလာကဓံကို ကိုယ့္ ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္..
ပစ္ခြင္းပစ္လိုက္စမ္း...."  ရယ္လို႔
..................
................
ကိုယ္ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီးနဲ႔ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္႔တန္း ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔..
လာ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... နင္းတက္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... ဆြဲဖြင့္....
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... နင္းေလွ်ာက္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္.....
အဲလိုနဲ႔...
ဝလံုးကေလးကို ဝိုင္းဝိုင္းေရးတတ္လာလိမ့္မယ္..
"ရပ္ႏိုင္ေပ့" ဆိုတဲ့ လက္ခုပ္သံကို သာယာတတ္လာလိမ့္မယ္..
ေနာက္ဆံုး ....
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဟာ..
ဘဝ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..။    ။


လက္ဝဲ

2 comments:

  1. ကဗ်ာေလးရဲ႕ အစပိုင္းေလးကို ဖတ္ရတာ ပိုႏွစ္သက္မိတယ္။

    ထန္ေနသလိုနဲ႕ ေလွ်ာ႕ရဲသြားသလို ေနာက္..
    ကဗ်ာေလးရဲ႕အဆံုးသတ္မွာ
    အားေတြ ၿပန္ယူထားသလို.
    ဖတ္ၿပီး အလိုခံစားရတယ္..

    ReplyDelete
  2. ခြင့္ေတာင္းပါရေစ။ ေနာက္တစ္ေခါက္စာဖတ္ရင္ ၿပန္ရွာေနရမွာစိုးလို႕.
    link ေလးယူသြားပါတယ္။

    ReplyDelete