လျခမ္းေကြးေကြးေလးေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အိပ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ကိုယ္

ညြတ္စင္း လင္းပတဲ့ လေရာင္ကိုပဲ
ေတာင့္တရေတာ့မလား..
ဒီလို လဆန္းရက္မ်ိဳးကိုမွ
ကိုယ္က ခင္တြယ္ လြမ္းဆြတ္မိေတာ့..
ကိုယ့္မွာ.. ခ်စ္ျခင္းကိုပဲ ကိုးရမလို...
ၾကယ္ကိုပဲ ခိုးျပီးနမ္းရမလို ေပါ့။

ကိုယ္ ေရးျခစ္ထြင္းထုမိတဲ့
ေက်ာင္းသားေက်ာက္ေျမေပၚက အကၡရာတစ္လံုးဟာ..
မင္းအတြက္ သီကံုးေပးဖူးတဲ့ အျပံဳးလွလွေလးေတြပဲ..
အဲတုန္းေတြကလဲ လွတယ္..
ေက်ာက္ထက္တင္တဲ့ အျပံဳးဟာ ပိုျပီး..
ခံုးဝန္းေတာက္ပ..
ဒို႔ညေတြဟာ.. အျပည့္အဝ
လျခမ္းဆန္တယ္။

ကိုယ္
မင္း
ကို
ခ်စ္
တယ္.....။

ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ ေျပာမိသလား...
ေခါင္းငံု႔ေျပာမိသလား...
မင္းမ်က္ဝန္းနဲ႔ ဆံုျပီးေျပာမိသလား....
ကိုယ္.. မင္းကို.. ခ်စ္တယ္...
စကားအဆံုးက ပုဒ္ရပ္ ( ။ ) ကေလးထဲမွာ..
ကိုယ္..
ခဏေလး ပုန္းေနခ်င္တယ္။

ကိုယ္တို႔ လျခမ္းေလးက... ရယ္ေနတယ္..
မင္းကေလးက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ေနတယ္..
ကိုယ္က ဘယ္ကိုမွန္းမသိ... ေငးေနတယ္..
အဲလိုနဲ႔...။

အဲလိုနဲ႔...
ကိုယ္တို႔ေတြ...
နီးနီးေလးကို ေျပးလာေနရတယ္..
အဲလိုနဲ႔
ကိုယ္တို႔ေတြ....
သိျပီးသားကို အေျဖရွာေနရတယ္..
အဲလိုနဲ႔
ကိုယ္တို႔ေတြ..
ေရးျပီးသားကို နိဒါန္းျပန္ပ်ိဳးေနရတယ္...။

ကမၻာေပၚမွာ
ခ်စ္သူ အလိုက်ေစ ျပံဳးေစရယ္ေစဖို႔ထက္..
ေတးအထပ္ထပ္ ညည္းဆိုဖို႔
ကဗ်ာ၊ စာ ရြတ္ဖတ္ဖို႔ေတာင္..
အခ်ိန္မေပးခ်င္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ..
မိုးေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ..
မင္း ခဏခဏ သာ သာ ျပတဲ့ လျခမ္းေကြးေကြးေလးကို
ကိုယ့္ ရင္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔
ေရး တင္ေပးခ်င္တယ္..။

ဒါ
ေလာက္
ပါ
ပဲ။

 

လက္ဝဲ