ဘကုန္း/ဝလံုး

ၾကမ္းရွတဲ့ ရိုက္ခတ္ထိေတြ႔မႈေတြ မရွိဘူး..
ပူေလာင္တဲ့ ဘဝရဲ႕ ကလူက်ီစယ္မႈေတြ မရွိဘူး..
ဒီေန႔ဟာ.. ကိုယ္တိုင္ လမ္းျဖစ္တဲ့ေန႔
ဒီေနရာဟာ ကိုယ္တိုင္ တံခါး ျဖစ္တဲ့ေနရာ..
ဒီအခ်ိန္ဟာ ကိုယ္တိုင္ ေလွခါး ျဖစ္ေနခ်ိန္
တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္ကေလးေတြလို...
ျဖဴ..... စင္.... ပါး.... လ်........
ဘဝ ကို... ပိုးမွ်င္စ ကေလး ဆန္ဆန္...
ေပ်ာင္းသြဲ႕.. ရိုး ... ရွင္း....
"ေလာကဓံကို ကိုယ့္ ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္..
ပစ္ခြင္းပစ္လိုက္စမ္း...."  ရယ္လို႔
..................
................
ကိုယ္ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီးနဲ႔ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္႔တန္း ေၾကြးေၾကာ္ဖို႔..
လာ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... နင္းတက္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... ဆြဲဖြင့္....
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္... နင္းေလွ်ာက္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္.....
အဲလိုနဲ႔...
ဝလံုးကေလးကို ဝိုင္းဝိုင္းေရးတတ္လာလိမ့္မယ္..
"ရပ္ႏိုင္ေပ့" ဆိုတဲ့ လက္ခုပ္သံကို သာယာတတ္လာလိမ့္မယ္..
ေနာက္ဆံုး ....
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဟာ..
ဘဝ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..။    ။

လက္ဝဲ

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာခ်လိုက္တယ္၊ အနာဂါတ္ဟာ.. ဒီကဗ်ာထဲမွာ

ကိုယ့္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြ ထည့္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္ ေရႊေတး၊
(မင္းေမးခ်င္တာေလးေတြကို ၾကယ္သီးကေလး တပ္ၿပီးပဲ ဝတ္ထားလိုက္ပါေတာ့)
စိတ္ထဲမွာလဲ.. အဲဒီေန႔ကတည္းက မေကာင္းဘူး.. ေရႊေတးရယ္..
ကိုယ္.. (တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္) ေလေတြထဲ... ဝဲ... ဝဲ.. ၿပီး လြင့္သြားေနတတ္တယ္..
ခက္ေနျပန္ၿပီေပါ့... ေရႊေတးရယ္... ကိုယ္ ကိုက ဒီ မီးေတာက္ကေလးကို ထြန္း.. ညွိ.. မိ.. တာ.. ကိုး..
အလင္းေရာင္ေပမယ့္.. ပူေလာင္ေနသလား.. အို... (ကိုယ္ ဒီမီးျခစ္ကေလးကို လႊင့္ပစ္ခ်င္လိုက္တာ)
မႈတ္ၿငွိမ္း အဆံုးသတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ေရာ.. မင္းေရာ.. အေမွာင္ေတာထဲ...
ေပ်ာ္ပါေစ ဆိုတာကိုပဲ.. ခဏ ခဏ ေျပာေနရမလား... (ဒါမွ မဟုတ္)..
ကိုယ့္ သီခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္ သိကၡာပါဆိုတာ... (အခါခါ အထပ္ထပ္) ေရရြတ္ လို႔.....
မင္းပါးေပၚမွာ လက္ကေလး အပ္ၿပီး ခ်စ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးဟာ ကိုယ္ပါလို႔...
ေျပာေနရမလား... ကြယ္.... ေျပာေနသင့္သလားကြယ္... ေျပာေနႏိုင္သလားကြယ္...
ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြက ကိုယ့္ကို ျပန္ေမးလို႔ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရတာမ်ိဳး...
ေစာင့္ထိန္းျခင္း တစ္မ်ိဳးက ကိုယ့္ကို စီးမိုးထားတယ္...
အဲလိုနဲ႔...................
ကိုယ္.....
ကိုယ့္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြ ထည့္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္....
ကိုယ့္ေရႊေတးေလး သိပ္လွတယ္...
ကိုယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ ထည့္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္..
ကိုယ့္ေရႊေတးေလး.. သိပ္ က်က္သေရ ရွိတယ္..
(အဲ့ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေျခြလိုက္တယ္)
ကိုယ္ အျမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာပါ ေရႊေတးရယ္...
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္...
ကိုယ္တို႔ တစ္သက္လံုး လြန္းထိုးသလို အသြားအျပန္ေလး ရွိေနခြင့္ဟာ...
တစ္ျခား.. ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ မူတည္မေနဘူးဆိုတာ...
ေရႊေတးကေလး သိေနမွာပါကြယ္...
ကိုယ္တို႔ နီးစပ္ ကၽြမ္းဝင္ ခ်စ္ခင္ေနၾကစို႔ရဲ႕ေနာ္..
ကိုယ္... ကိုယ္...
ကိုယ္ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ထည့္... ခ်ဳပ္.. ေပး... လိုက္... တယ္...။ ။

 

 လက္ဝဲ

လျခမ္းေကြးေကြးေလးေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အိပ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ကိုယ္

ညြတ္စင္း လင္းပတဲ့ လေရာင္ကိုပဲ
ေတာင့္တရေတာ့မလား..
ဒီလို လဆန္းရက္မ်ိဳးကိုမွ
ကိုယ္က ခင္တြယ္ လြမ္းဆြတ္မိေတာ့..
ကိုယ့္မွာ.. ခ်စ္ျခင္းကိုပဲ ကိုးရမလို...
ၾကယ္ကိုပဲ ခိုးျပီးနမ္းရမလို ေပါ့။

ကိုယ္ ေရးျခစ္ထြင္းထုမိတဲ့
ေက်ာင္းသားေက်ာက္ေျမေပၚက အကၡရာတစ္လံုးဟာ..
မင္းအတြက္ သီကံုးေပးဖူးတဲ့ အျပံဳးလွလွေလးေတြပဲ..
အဲတုန္းေတြကလဲ လွတယ္..
ေက်ာက္ထက္တင္တဲ့ အျပံဳးဟာ ပိုျပီး..
ခံုးဝန္းေတာက္ပ..
ဒို႔ညေတြဟာ.. အျပည့္အဝ
လျခမ္းဆန္တယ္။

ကိုယ္
မင္း
ကို
ခ်စ္
တယ္.....။

ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ ေျပာမိသလား...
ေခါင္းငံု႔ေျပာမိသလား...
မင္းမ်က္ဝန္းနဲ႔ ဆံုျပီးေျပာမိသလား....
ကိုယ္.. မင္းကို.. ခ်စ္တယ္...
စကားအဆံုးက ပုဒ္ရပ္ ( ။ ) ကေလးထဲမွာ..
ကိုယ္..
ခဏေလး ပုန္းေနခ်င္တယ္။

ကိုယ္တို႔ လျခမ္းေလးက... ရယ္ေနတယ္..
မင္းကေလးက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ေနတယ္..
ကိုယ္က ဘယ္ကိုမွန္းမသိ... ေငးေနတယ္..
အဲလိုနဲ႔...။

အဲလိုနဲ႔...
ကိုယ္တို႔ေတြ...
နီးနီးေလးကို ေျပးလာေနရတယ္..
အဲလိုနဲ႔
ကိုယ္တို႔ေတြ....
သိျပီးသားကို အေျဖရွာေနရတယ္..
အဲလိုနဲ႔
ကိုယ္တို႔ေတြ..
ေရးျပီးသားကို နိဒါန္းျပန္ပ်ိဳးေနရတယ္...။

ကမၻာေပၚမွာ
ခ်စ္သူ အလိုက်ေစ ျပံဳးေစရယ္ေစဖို႔ထက္..
ေတးအထပ္ထပ္ ညည္းဆိုဖို႔
ကဗ်ာ၊ စာ ရြတ္ဖတ္ဖို႔ေတာင္..
အခ်ိန္မေပးခ်င္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ..
မိုးေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ..
မင္း ခဏခဏ သာ သာ ျပတဲ့ လျခမ္းေကြးေကြးေလးကို
ကိုယ့္ ရင္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔
ေရး တင္ေပးခ်င္တယ္..။

ဒါ
ေလာက္
ပါ
ပဲ။

 

လက္ဝဲ

တနဂၤေႏြ

ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ..
ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ...
တစ္မိုးတြင္းလံုးစာ..
ကြက္က်ားမိုး အရြာခံလိုက္ရတဲ့
မိုးေခါင္ေရရွားေကာင္ တစ္ေကာင္တဲ့.
က်ိဳးက်ဲေတာက္ဝါ ေနေရာင္ျဖာ မလင္းလည္း
ကိုယ့္ တံစက္ျမိတ္ထဲ..
မိုးဖြဲဖြဲေလး လာမွီအိပ္ေနတယ္..
အျပံဳးစက္လက္ကေလးက ျပတင္းမွာခို..
ဒီတစ္ရက္လံုး...
ရင္ကို ရင္ခ်င္း စို.. ခဲ့.. ၾက... တယ္..။

 

လက္ဝဲ

အၾကီးေကာင္ရဲ႕ တစ္ခန္းရပ္

မိသားစုဆိုတာျဖစ္လာဖို႔တဲ႔
ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလး၀ယ္ျပီး
မင္ရည္ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးမိရာက
စ.....ေျပာရမယ္ ။

အဲဒီကစ - ရသမွ်ထဲမွာ
ေလာကဓံန႔ံ ခပ္စူးစူးတို႔ ႀကမၼာေလႀကမ္းခပ္ျပင္းျပင္းတို႔ဆီ
ေျခလွမ္းေတြမေလွ်ာ့ဘဲ ေရွ႕ဆက္တိုးရင္းကေန
ဒီအိမ္ေထာင္ကေလးမွာ ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေမြးခဲ႔ရာက
စ.... ေျပာရမယ္။

“အိမ္ေထာင္” ကေန “မိသားစု”
ေရႊလိုဥထားတဲ႔ အႀကီးေကာင္ေရာ
ပိုးလိုေမြးထားတဲ႔ အငယ္မ ပါ
ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ လာေရာက္ပတ္သက္
ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးမွာ
လာျပီးေတာ့အက်ံဳး၀င္လာရာက
စ...ေျပာရမယ္ ။

မိသားစုအသိ စ၀င္လာတဲ႔အႀကီးေကာင္
ဆယ္တန္းေအာင္ခ်ိန္ႀကေတာ့
စာေတာ္တဲ့အငယ္မရဲ႕ စရိိတ္စက ဆိုတာ
အေဖတို႔ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ....
ဒီလစာကမိုးယိုေနျပီဆိုတဲ႔ အေႀကာင္း ေဖ်ာင္းဖ်မိရာက
စ...ေျပာရမယ္ ။

လစာေခါင္မိုးေလး ဖာဖို႔ဆိုျပီး
စရိတ္ရွာ ၊စာက်က္၊အေ၀းသင္တက္ျပီး
ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ေအာက္ကတက္လာမယ့္
လူရည္ခြ်န္အငယ္မကို ငဲ့ရင္း ဘြဲ႔ယူခဲ႔ရာက
စ....ေျပာရမယ္ ။

ရထားတဲ့ဘြဲ႔နဲ႔ ေမွးရင္းေမွးရင္းအလိုက္သင္႔ေလး
စာေရး ၀င္လုပ္မိတဲ့အခ်ိန္က်
သူနဲ႔ ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ စေထာက္ပံ့ေပးခဲ႔တဲ႔ အငယ္မက
ေကာင္းစားေတာ့ ပင္စင္စား အေဖ အေမကို ျပန္ျပဳစုျပီး
အႀကီးေကာင္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ျပီးက်န္ခဲ့ရာက
စ...ေျပာရမယ္ ။

မိသားစုဆိုတာျဖစ္လာဖို႔တဲ႔
ဒီ၀န္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလး၀ယ္ျပီး
မင္ရည္ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးမိရာက
စ.....ေျပာ.....ရ....မယ္ ။..။

လက္ဝဲ